از سعدیمــغی در به روی جهان بــسته بــود
بتی را به خدمت میان بسته بود
پس از چند سال آن نكوهیده كیش
قضا حالتی صعبش آورد پیش
به پــای بــت انــدر بــه امـید
خیر بـغــلطـید بیچاره بر خاك دیر
كه درماندهام دست گیر ای صنم
به جـان آمدم رحم كن بر تنـم
بــزاریـد در خـدمـتــش بــارها
كه هیچش بهسامان نشد كارها
بـتی چـون بـرآرد مـهمات كس
كه نتواند ازخود براندن مگس؟
بـرآشــفت كـای پای بــند ضلال
به باطل پرستیدمت چـند ســال
مــهمی كــه در پـیش دارم بــرآر
وگرنه بخواهـم ز پــروردگــار
هنوز از بت آلوده رویش به خاك
كه كـامش برآورد یزدان پاك
حــقایق شنــاسی دریــن خیره شد
همــه وقت صافی بر او تیره شد
كه سرگشتهای دون یزدان پرست
هنوزش سر از خمر بتخانه مست
دل از كفر و دست از خیانت نشست
خدایش برآورد كامی كه جست!
فرو رفت خاطر در ایـن مشكلـــش
كه پیغامی آمد به گــوش دلــش
كـه پـیش صـنم پـیر نــاقص عقول
بسـی گـفت و قـولـش نیامد قبول
گـر از درگــه مــا شــود نــیز رد
پس آنگه چه فرق ازصنم تاصمد؟
دل اندر صمد بایدای دوست بست
كه عاجزترند از صنم هركه هست
مــحال است اگر سربراين در نهي
كه بـازآيـدت دسـت حاجت تهى
خـدایـا مـقـصـر بـه كـار آمــدیم
تهــی دســت و امـیدوار آمدیم... (كليات سعدى، ص 322)
از شافعی
گويند شافعى، در پیش پادشاهی نشسته بود و پادشاه را خواب میآمد. هرگاه كه پادشاه در خواب شدى، مگس بيامدي و بر روي او نشستى، و او به دست خود، تپانچهاي سخت بر روي خود زدى. پس یكبار شافعی را گفت: خدای را حكمت چیست در آفرینش مگس؟ گفت: تا آنكسانی را كه دعوی جباری كنند، عجز ایشان بدیشان نماید. (سيد سريدالدين محمد عوضى، گزیده جوامع الحكایات و لوامع الروایات، ص 21.)
چو تو بر يك مگس فرمان نداری ... برو شرمی بدار از شهرياری
0 نظرات:
ارسال یک نظر