۱۳۸۸ شهریور ۲۰, جمعه

استفادۀ ابزاری از صلح حسنی و قیام حسینی نکنیم

KaravaanImage by martijnmunneke via Flickr

نوشته: میرزا


با انتشار کتاب «شهید جاوید» توسط آیت الله صالحی نجف‌آبادی (۱۳۴۹) قیام حسین ‌ابن علی تفسیر تازه‌ای به خود گرفت. نجف آبادی، قیام حسین را در راستای تشکیل حکومت اسلامی دانست. به اعتقاد او امام حسین بیش از اینکه یک شهید مظلوم باشد یک قهرمان مجاهد بود. شیعیان نمی‌بایست بر او بگریند بلکه از او الگوی مجاهده بگیرد.

تز این کتاب ابتدا توسط بسیاری از علمای شیعه مورد انتقاد قرار گرفت اما تا سال ۵۷ که حکومت اسلامی برقرار شد عده زیادی از مخالفان هم طرفدار سینه چاک این نظریه شدند. آنها از مظلومیت آن ۱۱ امام کمتر گفتند و در عوض هر چه توانستند از شجاعت تنها امامی گفتند و نوشتند که صاحب سپاه و لشگر بود. چه شورها که درنیانداختند و جوانان را به آن روانه جنگ و جبهه نکردند. به این می‌گویند استفادۀ ابزاری از دین! روزگاری شهادت حسین کاشتند و انقلاب و براندازی یک رژیم را درویدند؛ امروز هم صلح حسن می‌کارند و سازش و تداوم نظامی دیگر را طالبند...

  • سحام نیوز (۱۷ شهریور ۱۳۸۸): آیت الله مهدوی کنی میرحسین موسوی را به تبعیت از صلح امام حسن فرا خواند. دبیرکل جامعه روحانیت مبارز در نطق روزانه خود به مناسبت ماه مبارک رمضان گفت: «پس از ارتحال حضرت علی علیه السلام ، امام حسن (ع) ولایت را در دست گرفتند اما ایشان با توجه به شرایط زمان، با معاویه صلح کرد. بی شک صلح حضرت کمتر از قیام امام حسین (ع) نبود."

    آیت الله مهدوی کنی در ادامه گفت:« با توجه به تاکید همیشگی حضرت امام خمینی بر حفظ جایگاه ولایت فقیه، همگی باید در این مسیر گام برداریم.» او در ادامه بی آنکه نامی ببرد ، میرحسین موسوی را با لفظ بزرگان خطاب قرار داد و گفت «اگر فکر می کنند حقی از آنها ضایع شده، گاه لازم است برای حفظ مصالح به سیره امام حسن (ع) اقتدا کنند.»
  • موج سبز آزادی هم پاسخ داد: «گویا آقای مهدوی کنی توجه نکرده‌اند که رفتارهای حاکمیت کنونی، بیشتر از جنس روش حکومتی یزید است تا معاویه، و واکنشی از نوع امام حسین (ع) می‌طلبد، نه امام حسن (ع).»
البته به اعتقاد این میرزا نه آن زمان «امام حسین و یزیدی» مطرح بود و نه این زمان «امام حسن و معاویه‌ای». اصلا به کارگیری فرمولهای مذهبی برای تعریف اوضاع اجتماعی و چاره‌ جویی از آنها یعنی قدرتمندتر کردن همان کسانی که نقش سیاهی بر روزگار ما کشیده‌اند. کسانی که نه امانتدار خوبی برای دین ما بودند، نه دنیای ما و نه آخرت مان. آنان که برای انتخاب وزیر زن به خروش آمدند و جامه دراندند؛ اما وقتی مظلومیت ندا آقا سلطان‌ها، ترانه موسوی‌ها و سهراب اعرابی‌ها را دیدند، به صلح حسنی دعوت کردند.

جامعه امروز ایران از شعور سیاسی بالایی برخوردار است. آزادی را می‌فهمند، عدالت را می‌شناسند، ظلم و دروغ و استبداد را حتی ننه جون کروبی هم می‌تواند بفهمد. می‌دانند هر جا ظلمی هست، صلح و سازش و سکوت شریک ظلم شدن است. این دیگر فرمول مذهبی نمی‌خواهد.

فقهایی که اختیار تفسیر دین را در انحصار خود می‌دانند استعداد خوبی در مصادره هر نوع حرکت مردمی دارند که رنگ و بوی دینی به خود بگیرد. اشتباه گذشته را تکرار نکنیم. استفاده ابزاری از دین نکنیم که اگر چشم بگشاییم خود را ابزار و آلت دست می‌یابیم.

Reblog this post [with Zemanta]

0 نظرات:

ارسال یک نظر